เมื่อฉันแก่ตัวลง ไม่ใช่ฉันที่เคยเป็น ขอโปรดเข้าใจมีความอดทนต่อฉันเพิ่มขึ้นอีกสักนิด
เมื่อฉันทำแกงหกใส่เสื้อตัวเอง เมื่อลืมวิธีผูกเชือกรองเท้าขอให้คิดถึงตอนยังเด็ก ฉันใช้มือสอนเธอทำทุกอย่าง
เมื่อเริ่มพร่ำบ่นแต่เรื่องเดิมๆ ที่เธอรู้สึกเบื่อ ขอให้อดทนสักนิด อย่าเพิ่งขัด ตอนเธอยังเล็กๆ ฉันเคยเล่านิทานซ้ำๆ ซากๆ จนเธอหลับ
หากฉันต้องการให้เธอช่วยอาบน้ำให้ อย่าตำหนิเลยนะ ยังจำตอนที่เธอยังเล็กๆ ฉันต้องทั้งอดทนทั้งปลอบเพื่อให้เธอยอมอาบน้ำได้ไหม
เมื่อฉันงงกับวิทยาการใหม่ๆ อย่าหัวเราะเยอะ จำตอนที่ฉันเฝ้าอดทนตอบคำถาม "ทำไม ทำไม" ทุกครั้งที่เธอถามได้ไหม
เมื่อฉันเหนื่อยล้าจนเดินต่อไม่ไหว ขอจงยื่นมือที่แข็งแรงของเธอออกมาช่วยพยุง เหมือนตอนที่ฉันพยุงเธอให้หัดเดินในตอนที่เธอยังเล็กๆ
หากเผอิญลืมหัวข้อที่กำลังสนทนากันอยู่ ให้เวลาฉันคิดสักนิด ที่จริงแล้วกำลังพูดเรื่องอะไรไม่สำคัญหรอก ขอเพียงมีเธออยู่ฟัง ฉันก็พอใจแล้ว
เมื่อเธอเห็นฉันแก่ตัวลง ไม่ต้องเสียใจ ขอให้เข้าใจและให้กำลังใจ ให้เหมือนตอนที่ฉันให้กำลังใจเธอตอนเธอเพิ่งเรียนรู้ใหม่ๆ
ตอนนั้นฉันนำพาเธอเข้าสู่เส้นทางชีวิต ตอนนี้ขอให้เธอเป็นเพื่อนฉัน เดินไปให้สุดเส้นทาง ให้ความรักและอดทนต่อฉัน ฉันจะยิ้มด้วยความขอบใจ
ในรอยยิ้มของฉันมีแต่ความรักอันหาที่สุดมิได้ ซึ่งมีให้กับเธอ
เรื่อง สุทธิชัย หยุ่น
